Mamang PULIS, magkano po ang kilo ng PATOLA?

3 comments
     Ilang araw pa lamang ang nakalipas nang mangyari ang hindi inaasahan.  Bidang-bida nanaman po tayo sa buong Mundo.  Isang PULIS ang nang-hostage ng isang bus na puno ng mga dayuhan na ang nais lamang ay masilayan ang ganda ng Pilipinas.  Mga tao na ang nais lamang ay magliwaliw sa ating Bansa.  Masasabi nga natin na isa lang itong Isolated Case, ngunit ganon pa man, sobrang kahihiyan ang naging pabuya nito sa ating Kapulisan at sa buong Bansa.

     Mga PULIS na dapat ay handa sa ano mang sitwasyon.  Ano ba naman ang mahigit Sampung Oras, hindi pa ba ito sapat para sa preparasyon para sa kanilang misyon?  Hindi ba nila naisip kung ano ang mga maaaring kailanganin nila para sa gagawin nilang ito?  Virgin ba ang Kapulisan sa mga ganitong kaganapan?  Ano ba ang tingin nila dito, isang pelikula na pwedeng ulit-ulitin kapag nagkamali sila?  Para saan pa ang pondong inilaan sa kanilang pag-aaral at pag papakadalubhasa kung ganito din lang naman pala.


     Nasubaybayan ko ang pangyayari, umaga pa lang ay naging bahagi na ako ng madugong eksena na ito.  Sunog ang aking balat dahil sa sobrang traffic dahil ako ay galing ng Parañaque at sa kasamaang palad ay kasama ang Roxas Blvd. sa mata-traffic at naka motor pa ako.  May inaway pa nga akong Traffic Police, sabi ko "bakit ayaw nyo pagamit yung flyover?", ang sagot sakin ay mayroon nga daw nagaganap na hostage taking.  Tsk tsk tsk! Tila yata sumabay sa init ng panahon ang init ng ulo ng Mamang PULIS na ito.  Hanggang gabi ay nakatutok ako sa telebisyon at binabantayan ang lahat ng magaganap.  Live! kong napanood ang napakasaklap na pangyayari.


     Para sa aking palagay, hindi naman siguro masamang pagbigyan ang kahilingan ng nagaalburutong Manong kung ang kapalit naman nito ay ang kasiguraduhan ng buhay ng mas nakararami.  Hindi ba nila isinaalang-alang na maaaring "bumigay ang tornilyo" ng taong ito kaya niya nagawa ang ganitong bagay?  Hindi naman terorista na maituturing si Mendoza hindi po ba?

     Sa kabila ng nangyari, awa pa din ang aking nadarama para kay Mendoza at sa kaniyang Pamilya.  Bakit? Dahil sa maling paraan na ginamit para sa kanya.  Isang simpleng "OO" lamang at maaaring natapos nang matiwasay ang trahedyang ito.  Isang "Oo" na may kaakibat na pang-unawa.  Hindi po ba sila dumaan sa Psychology na Subject nung kolehiyo pa lamang sila?  Alam naman po nila ang consequences ng ginawa ng taong ito at maaari pa din naman nilang ihabla pagkatapos nila itong pagbiyan sa nais nito.


     At ikaw Mamang Pulis, ang tapang mo po!  Ikaw po ba si "Robocop" para sumalang ka diyan ng walang kahit anong proteksyon na suot?  Anong Training po ba ang natapos mo?  Tila yata siguradong sigurado ka, kaya hindi mo na kailangan ng kahit anong proteksyon sa katawan.  Ito po ba ang halimbawa ng  mga Pulis na tagapagligtas kung tawagin?  Hindi ka po nagmukhang Bayani, lalo ka lang po nagmukhang katawa-tawa sa mata ng marami.




     Ang sarap po mag picture taking ano po?  Iyan ay sa kabila ng pagluluksa ng buong Bansa at ng buong Mundo.  Kasabay ng inyong mga ngiti sa background na iyan ay ang pagtangis ng mga nangungulila dahil sa pagkawala ng kanilang mga minamahal dahil sa trahedyang ito.  Ang titikas nyo pong tignan suot ang inyong mga unipormeng "props" lang naman.  Mamang PULIS, asan po ang iyong MORAL?

     Iyan po ba ang imaheng nais nating ipamukha sa mga tao lalo na sa mga dayuhan?  Ang walang kasiguraduhang paglalakbay sa bansang Pilipinas?  GISING!  May panahon pa.  Ituwid ang baluktot at itama ang mali.  Kayo po ay mga Mamang PULIS kaya't huwag po kayong PUMETIKS!  Hindi madaling makabawi, ngunit sana dumating ang panahon na ang nadungisan nyong imahe ay muling luminis.  

Pukpok dito, Kalikot doon

1 comments
    Hindi naman sa pagmamayabang, isa ako sa mga taong nabiyayaan ng maraming talento.  Madali kong natututunan ang mga bagay sa simpleng panonood lang nito.  Hindi ko man alam ang teknikal na mga katawagan para sa mga bagay na iyon ay alam ko kung paano pagaganahin o paano kukumpunihin.  Mr. Handy Man nga ang tawag sa akin ng aking asawa.

     Ilang fuse na ang pinasabog ko noong bata pa ako, ilang bombilya na ang nabasag ko, ilang beses na din akong kinilig dahil sa pagkakakuryente, ilang beses na akong napamura dahil napukpok ko ang aking mga daliri at kamay, nalagare ko na din ang ilang parte ng aking katawan at ilang mga kahoy na din ang nasira ko dahil dito.  Lahat ng mga pagkakamali ko ay naka marka sa aking balat, na nagpapa-alala na “mag ingat ka”.  Ano pa man ang mga kapalpakang nangyari sakin, hindi ako tumigil mag-aral, mag-imbestiga at mag-eksperimento sa mga bagay-bagay.

     Masasabi ko na isa ito sa iilang magandang bagay  na maari kong ipagmalaki na namana ko sa tatay ko (tulad ng pagluluto at pagiging mapamaraan).  Bago pa man ako pumasok sa elective (Electricity at Electronics) noong 3rd year at 4th year High School ay mayroon na akong basic na kaalaman kung paano gumagana ang kuryente.  Ilang beses na din ako nakapag kumpuni ng mga sirang Personal Computer bago ako kumuha ng Vocational Course para dito.  Nakapag set-up ako ng Computer Shop, magmula sa pag-gawa ng mga lamesa hanggang sa pag lilinya ng mga kable ng kuryente at maging sa pag po-program ng mga Computer ng walang pormal na pag-aaral sa pag-gawa nito.

     Kung tutuusin, hindi naman talaga mahirap gawin ang ilan sa mga ito.  Kailangan lang ng kaunting pag-unawa at maraming tyaga.  Hindi naman masamang magkamali, normal po ito.  Hindi din po mali na subukan.  Minsan lakas lang ng loob ang kailangan.  Matututo tayo paunti-unti sa pagta-try gawin ito.  Hindi ka makaka kuha ng “experience” kung wala kang gagawin.  Sige lang kumalikot ka, masira mo man, may natutunan ka pa din.

     Mahilig ako mag-ipon ng mga kagamitan, pang Electrician, pang Computer Technician, pang mekaniko, at maging ang pang mason.  Hindi pa ito kumpleto pero sinisikap ko na unti-unting magkaroon ng lahat ng ito.  Itinuturing ko din kasi ito na isang malaking investment.  Para sa akin, ang mga gamit na ito ay parang alahas na ginto.  Hindi ko man magamit pang palamuti ay nagagamit ko sa pang araw-araw na buhay at sa pag hahanap-buhay.  Ang Toolbox ang nagsisilbing Jewelry Box ko.

Para sa akin, ito ang ilan sa mga basic kagamitan na dapat ay mayroon ang isang lalaki (pwede din ang babae kung hilig din nya ito).

1.  Screwdriver (philip and flat)
2.  Martilyo at bareta de kabra
3.  Metro at lebel
4.  Lagareng pang kahoy at pang bakal
5.  Eskwala o ang tinatawag kong 45! :)
6.  Lapis o kahit anong pwedeng ipang marka
7.  Pliers , Long Nose and Cutter
8.  Electrical Tape
9.  Ice Pick and Knife (para sa akin usefull tong dalawa na to)
10. Multi-Tester at Continuity Tester
11. Kutsarang pang semento
12. Soldering Iron at Soldering Lead


Ito naman ang mga kagamitang kailangan mo kapag mag a-advance ka na.


1.  Barena o Electrical Drill at Drill Bits Set
2.  Grinder at Disc Set
3.  Welding Machine at Welding Rod
4.  Wrench Set


     Ilan sa mga nabanggit ay pangarap ko pa lang na magkaroon, dahil sa may kamahalan din bilhin (Kailan kaya ako makakabili?  Sana may mag sponsor!  Haha!).  Malaking bagay ang magkaroon ng ganitong mga gamit lalo na at alam mong gamitin.  Sana nakatulong sa inyo ang paksa na ito upang subukan din na matuto at huwag umasa na lang parati sa taong pwedeng bayaran.

Kaawa-awang Pera

3 comments
     Tila yata nakasanayan na ng mga Pinoy na magsulat ng kahit ano tuwing makakakita ng pluma o lapis.  Maglibot ka sa Pilipinas, agad mong makikita kung ano ang aking tinutukoy.  Pader, upuan, lamesa, sasakyan, salamin, kubeta, puno, maging sa salapi.

     "Need textmate: 0919987654321", "Pipoy pogi love Nenang ganda", "Mario kung nasan ka man, mahal na mahal kita.  Sana maisukli sa iyo ang perang ito para mabasa mo...Edna", "Put#@&#@ &*$ mo!  mamatay ka na sana!".  Ilan lang yan sa mga kadalasang makikita mo na extrang naka tatak sa pera ng Pilipinas.  O 'di kaya naman ay ang mga perang nilamukos na animo'y tissue na ipinahid sa kung ano, minsan naman ay itutupi nang pagkatupi-tupi na akala mo'y wala ng bukas.  Pati na din ang mga pera na akala mo'y coloring book na pati ang mga mukha na nasa pera ay nilalagyan ng desenyo at kulay.  Mayroon din minsan na akala mo ay mga alahas ito at ginagawang singsing.

     Bakit nga ba ito ginagawa ng mga Pilipino?  Trip lang ba nila talaga ito?  Sa Pilipinas lang ba uso ang ganito?  Ganito ba talaga kababa ang pagpapahalaga ng mga Pinoy sa pera?  Nasasalamin ba dito kung gaano at papaano tayo gumasta?  

     Araw-araw ay dumadapo sa aking mga kamay ang madaming piraso ng salapi.  Sa aming Computer Shop, sari-saring disenyo ang aking nakikita.  Mayroon pa nga'ng mga bata na hinuhugot sa kailaliman ng kanilang brief kapag sila ay nag babayad ng renta, hindi ba't nakaka-inis makita?

     Alam nyo ba na sa simpleng bagay lang na tulad nito ay malaki na ang maitutulong natin sa Pamahalaan?  Kapag ang salapi ay ating pinag-ingatan, ito ay magtatagal.  Ibig sabihin nito ay mas malaki ang matitipid ng Banko Sentral sa pag gawa ng mga bagong salapi.

     Lagi kong pinagagalitan ang mga bata na ganito ang ginagawa sa pera.  Habang bata pa lang ay dapat mamulat na sila na ang pera ay dapat iniingatan kahit sa ganitong paraan lamang.  Ipinauunawa ko sa kanila na hindi ito dapat ginagawa at dapat ay maawa sila sa pera.  Isa ito sa mga bagay na sana ay maiwasan ng mga tao, para sa kaunting respeto man lang sa mga taong nakatatak dito.

borrowed photo

borrowed photo
borrowed photo




Mga kaawa-awang Pera talaga...

R.O.T.C. / C.A.T I

1 comments
     Nitong huli lamang, napabalita sa telebisyon na nais ng militar na muling ibalik ang R.O.T.C. o ang Reserve Officers’ Training Course at muli itong gawing mandatory sa lahat ng Kolehiyo upang makatulong sa paglaban “daw” sa Terorismo at mga makakaliwang grupo laban sa GobyernoIbig sabihin, kailangan muna nang isang Estudyante na kumuha ng kursong ito bago makapag tapos.  Ibig kaya nitong sabihin ay ibabalik din ang C.A.T. I sa Sekundarya?
     Kung iisipin natin, marami din ang magandang maidudulot ng Kursong ito.  Magkakaroon ng disiplina ang mga Estudyante, gaganda ang kanilang mga pangangatawan, tatalas ang kanilang mga isipan at higit sa lahat, matututo sila na gumawa ng paraan sa anumang sitwasyon sa saglit na panahon lamang.
     Naging bahagi ako ng Kursong ito noong ako ay nasa High School pa.  Masasabi kong isa ito sa napakalaking piraso na bumubuo sa aking “High School Life”.  Sumali ako noong ako ay 3rd Year bilang isang “C.O.C.C.” o Cadet Officer Candidate Course.  Mahirap ito para sa isang kabataan na walang muwang sa hirap ng pag-ehersisyo at pagdidisiplina sa sarili.  Masaya dahil, kasama mo sa bawat hirap ang iyong mga kaibigan.  Dito din nagsimulang mabuo ang mga pagkakaibigang hanggang ngayon ay buo pa.  Dito din nagsimulang magkaron ng “rivalry” dahil nagnanais na makakuha ng mataas na posisyon.  Dito mo din unang makakasagupa ang salitang, “initiative”, (bibigyan ka ng piso tapos uutusan ka bumili ng inuming tubig na may kulay tapos kailangan ay may sukli pa!  Lakas maka loko no?  Yun pala inuuto ka na ng opisyal mo.  Pero huwag mag-alala, kasama pa din sa training yan.  Ito ang tinatawag na Pasensya!  Haha)  Sobrang dami ng adventure ang iyong mararanasan.  Napakaraming parusa din ang iyong dapat pag pawisan.  Nagtapos ako ng C.O.C.C. at nakuha ang pinakamataas na posisyon.  Ako ang naging Corps Commander sa aming Batch.  Sa kasamaang palad, hindi lahat ng sumasali dito ay nakakatapos, marami sa kanila ay hindi kinakaya ang hirap at ang iba naman ay conflict sa pag-aaral.
     Nang ako ay tumuntong ng 4th Year, dito ko naranasan ang buhay ng pagiging Officer na may pinakamataas na posisyon, na isang pangarap lamang datiNasa iyo lahat halos ng prebilehiyo sa inyong eskwelahan.  Nasa iyo din ang “pressure” kapag may pagkakamali ang iyong mga  Subordinates, maging ang mga kompetisyon na inyong sasalihan ay dapat mo ding pagtuunan ng napakaraming oras dahil ikaw ang “Front Liner”.  Dito ko din naintindihan na ang pagiging pinakamataas ay hindi lamang sarap ang kahulugan.  Lahat ng mali at tama sa iyong nasasakupan ay direktang tatama sa iyo.  Lahat ng mata ng mga magulang, mga guro at mismong Principal ay nakabantay sa iyo.
     Ang sarap tuloy magbalik “High School”.  Masasabi ko na ako ay sumasang-ayon sa nakararami na nagsasabi na, dito ang pinaka masayang parte ng buhay-aral.  Kung kayo ang tatanungin, sang-ayon ba kayo na ibalik ang kursong ito?  Eh sa mga mag-aaral, ayaw nyo ba maranasan ang hirap at sarap na dulot ng kursong ito?
     Hindi naman siguro nangangahulugan na kailangan mong sumali dito upang gamitin ka ng Gobyerno, kundi ikaw din mismo ang makikinabang nito.
     Narito ang ilang masasayang larawan namin nung kami ay High School.  (Thanks to Ms. Mary Jane Mendoza and Princess Bagacina and Hannah Reyna (pinag-aawayan po nila yung credit sa photos na ito) dahil naitago nyo ang mga pictures at pinayagan nyo akong hiramin ito hehe! Hope you guys will like it!)
29179_404008972392_578122392_4156234_6061922_n
29179_404041282392_578122392_4156982_28222_n
31963_10150188753585577_782480576_12428577_2136135_n
31963_10150188761730577_782480576_12428838_6778027_n
34146_10150218405100577_782480576_13312740_6758570_n
34146_10150218405115577_782480576_13312742_7356295_n     
34146_10150218405125577_782480576_13312744_768576_n

Ang Nanay ko ay GURO

3 comments
"Bakit ka ganyan?  Ang kulit-kulit mo, parang hindi Teacher ang Nanay mo!"



     Iyan ang mga katagang kinaiinisan ko nung maliit pa ako.  Naaalala ko nung bata ako, parang bawal mangulit kapag Teacher ang magulang mo.  Sabi ko pa nga dati, "bakit ba kasi Teacher pa naging Nanay ko eh... Nakakabwisit naman!".  Dapat pag Teacher ang Nanay mo, behave ka.  Para bang binabantayan lagi ang mga kilos mo, konting mali lang ay parang sobrang laki na ng nagawa mo.  Isa yan sa mga hindi ko makakalimutang parte ng pagkabata ko.


     Dalawang dekada na ang lumipas nang lubusan kong maintindihan ang tunay na halaga ng pagiging isang GURO.  Nalaman ko ang pasikot-sikot sa kanilang buhay.  Natutunan ko na ang pagiging isang Guro ay halintulad sa pagiging isang mabuting Ina.(Hmm..  Doblehin mo ng mga dalawampung beses)


     Alam nyo ba na sa Pilipinas, ang mga Guro ang isa sa mga may pinakamaliit na kinkita sa hanay ng Gobyerno?  Na ang mga Guro ay baon sa samut-saring mga pautang at halos tatlong bahagi ng kabuuan ng kanilang sweldo ay napupunta lamang sa paghuhulog nito?  Na ang mga Guro ay patuloy na nagtuturo sa mga kabataang ayaw intindihin ang itinuturo nila?  At ang mga Guro ay nagtityagang makakuha ng mga extra na kita (barya-barya po ang aking tinutukoy dito) upang maitawid lang ang buhay ng kanilang mga pamilya?

     Araw-araw kong nasasaksihan kung gaano katiyaga ang aking Ina.  Kung gano niya nahahati ang panahon niya sa aming magkakapatid at sa kanyang pagtuturo.  Sa kanya ko din natutunan ang pagtitipid.  Wala na marahil pa ang makakatapat sa mga tulad nila.


     Maaari nga na may iilan-ilan sa mga Guro ang naliligaw ng landas ngunit maliit na bahagi lamang ito kumpara sa iba na nagtityaga sa propesyong ito.  Marahil ay dala na din ito ng kahirapan.


Ngayon kung ako'y tatanungin, taas noo kong ipagsisigawan sa mundo...


"TEACHER ANG NANAY KO!"


     Ang artikulong ito ay inaalay ko sa aking mahal na Ina at sa mga katulad nyang Guro na patuloy na gumagabay at nagtuturo sa atin.  Saludo po ako sa inyo!


MABUHAY PO KAYO!




Blog - a - Holic!

0 comments
These past few days, after i created this blog, I'm having a hard-time
sleeping.  I think It's because, when I start to close my eyes, my mind
bursts with ideas. Mind you, its not just one, but as many as I could ever imagine.
I can't help but think of writing it immediately because I'm afraid that
I might forget everything the next day I wake up. Is this a syndrome or
something?  Or maybe I'm a Blog - a - holic?  Is there a word something
like that?

Do you experience the same thing or It's just me alone?  My wife will surely
get mad at me if she notices that I created this topic at 3 o'clock in the
morning.  Oh well!  What should I do?  She taught me how to blog, so now here
I am!  Writing and I keep on thinking if a particular idea is possible topic.

I'm now a BLOGGER! Yiha! (But not a proffesional one!haha)

HUDAS

0 comments
HUDAS 
by Bamboo

Pag sila'y nagiinumang masaya,
bakit sa lupa magulo
Pag sila'y nagtatawanang malakas,
tinatawanan lang tayo
Di kaya isang tropa lang sila mga demonyo,
San Pedro at ang Diyos

Tinatawanan lang ni Hudas
Ako't ikaw, tayong lahat
Tinatawanan lang ni Hudas
Ako't ikaw, tayong lahat

Balita ko'y may nag-away sa inyo
Dahil ba sa penoy at balot
Pinag-awayan at nagtalo
Sinong tama't totoo
Pinag-awayan si Jawo
Kung sana ay mamulat ang matang dilat
Nagiisa lang naman ang Diyos

Tinatawanan lang ni Hudas
Ako't ikaw, tayong lahat
Tinatagayan lang ni Hudas si Satanas,
At ating Diyos Ama.




Is it true?  Do you think it's true?
Paano nga kaya kung totoong ganito ang nangyayari?
May gana ka pa kayang magpakabait?
Makukuha mo pa kayang manampalataya?
Ano ang gagawin mo kung sakaling ganito ang tunay na nangyayari?
Hindi sa naniniwala ako pero...
Paano na?  Paano na nga kaya?  Paano?
Related Posts with Thumbnails